آکوردئون یک ساز بادی شستی‌دار با سطح مورب متحرک در دو طرف و بدنه فانوسی است.

این ساز در اوایل قرن نوزدهم در اروپا اختراع شد و معمولاً در موسیقی محلی اروپا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و روسیه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

قدیمی‌ترین نام این ساز هارمونیکا است که یک اسم یونانی بوده و به معنی هارمونی موسیقایی به کار برده می‌شده‌است.

این ساز را نوازنده بین دو دست خود می‌گیرد که در میانهٔ آن، مجاری هوایی قرار دارند که با باز و بسته شدنشان توسط نوازنده صدا تولید می‌شود.

در یک سمت صفحه‌کلید کوچکی تعبیه شده‌است که کلیدهای آن وظیفه کنترل ورود هوا به مجاری را دارند و در سمت دیگر جعبه طنین قرار دارد که معمولاً آن نیز دکمه‌های مخصوص خود را دارد.

آکاردئون  از بخش‌های زیر تشکیل شده‌است:

• بلو / Bellow

• بدنه

• مکانیسم پالت

• بخش های متغیر

• سیستم های دستی راست دست

• سیستم های دستی چپ دست

• سوئیچ ها و رنک های رید

• تیپ های کرومیک و پیانو

• استرپ ها

• بخش های غیرمعمول

آکاردئون‌ها را می‌توان به دو نوع تقسیم کرد:

نمونه‌های اولیه که تحت عنوان تک کنشه شناخته می‌شوند و نمونه‌های متاخر تحت عنوان دو کنشه.

• در یک آکوردئون تک کنشی، برای طیف وسیعی از بیش از دو اکتاو 10 دکمه و معمولا برای دست چپ دو کلید کافی است؛ یکی برای نت باس و دیگری برای یک آکورد. این نوع آکاردئون‌ها در اتریش و سوئیس با اضافه کردن یک ردیف دوم از دکمه‌های سه گانه توسعه یافتند. در مدل‌های مختلف بعدی نیز برای اجرای نیم پرده و نت‌های باس اضافی و آکورد، ردیف‌هایی از دکمه افزوده شد.

• در آکاردئون‌های دو کنشی، زبانه‌های هر دو قسمت برای نت‌های مشابه تنظیم شدند. آکاردئون پیانو جزء این نوع است که برای دست راست هم یک صفحه کلید به سبک پیانو دارد. این اختراع به اواخر قرن 19مربوط می‌شود و به فرانسویانی به اسم Busson وM. Bouton تعلق دارد.

این ساز هم در کنسرت‌ها و هم در موسیقی‌های فولکلور کاربرد دارد. یک نوع از آن که در سال 1840 توسط هانریش باند آلمانی اختراع شد، باندونین نامیده می‌شود که هم تک اکشنه و هم دو اکشنه است. این نوع از آکاردون به همراه آکاردئون پیانویی، در ارکسترهای آرژانتنی تانگو فراتر از یک ساز سلو از آن استفاده می‌شود.